Mutoto and Emmanuela

Hallo iedereen!

Alweer is er een weekje voorbij, niet alleen een weekje is voorbij maar ook de eerste maand is voorbij. We kunnen het niet geloven dat we al aan een derde van ons avontuur zitten.

Maandag zouden we aan onze laatste drie stagedagen van onze eerste stageblok beginnen. Maar ons visum verliep vrijdag dus moesten we maandag naar het immigratiecentrum. We hoopten om tegen de middag terug te zijn om dan nog in de namiddag te kunnen werken. Om 6u30 moesten we eerst nog een brief halen bij Jean Bosco (nursing director). Zijn computer besloot om het te begeven dus daar stonden we dan, zonder brief. Zo gingen we op zoek naar de general director die ons verder zou helpen. Uiteindelijk rond 9u15 raakten we in het immigratiecentrum mét brief (waar we trouwens al drie weken op waren aan het wachten, op z'n Rwandees dus ;) ). We zagen de minuten, uren voorbij tikken. Uiteindelijk was het 14u in de namiddag toen we daar buiten kwamen. Tot zover ons plan om nog een namiddag te werken. 's Avonds gingen we nog iets eten met een lokale vriend.

Dinsdag konden we dan wel gelukkig op stage. We voelen ons daar echt thuis en krijgen zelf al een bijnaam. Yanaika wordt mutoto genoemd (wat klein, mooi meisje betekent) en mij noemen ze hier Emmanuela. 

Woensdag was een drukke dag op het verloskwartier. Ik kon zelf drie bevallingen doen op deze dag, waarvan eentje toch wat speciaal was. We werkten al een uur en een half langer, dan beslisten we om ermee te stoppen en gingen ons omkleden. Zoals gewoonlijk na het omkleden gaan we de vroedvrouwen nog dag zeggen en hen een goeie nachtshift wensen. Toen we dat deden, vonden we een kind op de buik van de mama die niet ademende en blauw zag. Yanaika en ik grepen onmiddellijk in. Het was mooi om te zien hoe hard we al op elkaar ingespeeld zijn. Met één of zelf geen woorden weten we wat we van elkaar kunnen verwachten. Yanaika nam in deze situatie de leiding. Op dat zelfde ogenblik kwam er een vrouw binnen gewandeld met duidelijk persdrang. Alle vroedvrouwen waren bezig met andere patiënten. Ik kon nog snel handschoenen grijpen en het kind ter wereld brengen zonder iets van materiaal binnen handbereik. Ja jullie denken het goed, daar stond ik in mijn kleedje met mijn teenslippers een kind op de wereld te zetten. Moe maar voldaan kwamen we thuis van een vermoeiende stagedag en gingen we in ons favoriete restaurantje eten als beloning.

Donderdag was het moment van het skype gesprek met Hilde (onze stagebegeleidster) voor onze eindevaluatie. Vrijdag hadden we dan nog een stagedag. We hadden geen zin om 's avonds nog buiten te gaan om te gaan eten, dus bestelden we maar iets om te eten via de Deliveroo van Rwanda (maar dan met de moto in plaats van de fiets). 

Zaterdag beloonden we ons met een dagje ‘chillen’ aan het zwembad. Maar eerst wilden we eens kijken voor een sim kaart van hier met een abonnement. Ja jullie lezen het goed we zitten hier al een maand zonder 4G, zo zie je maar we zijn niet verslaafd ;) We kregen geen simkaart omdat we ons internationaal paspoort niet konden laten zien. Nog maar wat zonder internet dan. Daarna gingen we de bus nemen naar het zwembad in plaats van een mototaxi. Bleek geen zo'n goed idee te zijn. Na minuten stappen met de rijrichting van de bus mee naar het zwembad vonden we geen bushalte, daarbovenop mochten we niet aan deze kant van de straat lopen. We moesten dus een bushalte aan de overkant nemen en volledig rondrijden. Dan stapten we ook nog een halte te ver af en moesten we een groot stuk terug wandelen. De volgende keer nemen we gewoon wel weer een mototaxi. Het was een heel warme dag en genoten van een plonsje in het zwembad. In de avond trokken we naar Kigali Heights waar we in het avondzonnetje konden genieten van een glaasje cava en een lekker avondmaal. Ik skypete even met mama en moest toch wel even lachen toen ik ze zag. Daar zat ze in haar dikste trui en ik zat daar in mijn topje met zonnebril in de zon te genieten.

Zondag gingen we zoals gewoonlijk naar de mis bij de zusters. Daarna werkten we wat voor school en ontmoeten we de nieuwe geneeskunde studenten. We vertelden verhalen, gaven hen tips en leiden hen rond, precies zoals echte gidsen. We gingen ook met hen naar Kimironko, het marktje, en daar lieten we ons weer kleren maken.

Maandag was het weer werkdag en ’s avonds mochten we een ritje maken naar de luchthaven. Gelukkig niet om zelf te vertrekken maar om de ouders van Yanaika op te wachten. Terug in het hotel aten we nog iets en gingen we slapen. Dinsdag gingen we met hen naar Kimironko en liet iedereen wat kleren maken. Na Kimironko brachten we een bezoekje aan Muhima waar we met open armen ontvangen werden. Iedereen was heel vereerd om de ouders van Yanaika te zien. Na muhima namen we de mototaxi richting de zusters om hen daar voor te stellen aan de zusters en hen ook rond te leiden. Na het ritje op de mototaxi wandelden we richting zusters, toen een mototaxi opnieuw voorbij reed en ‘tuutte’ stak Geert (de papa van Yanaika) zijn hand vriendelijk in de lucht met als gevolg dat die mototaxi stopte en dacht dat we een taxi nodig hadden. Er is één iets dat hij nog niet wist, hier in Rwanda ‘tuuten’ ze voor alles behalve om goeiendag te zeggen tegen een ‘abazungu’. Na een dagje hen rondleiden konden we genieten van een warme douche. Het was heel vreemd om warm stromend water te hebben. Vannacht werken we onze eerste nacht, spannend!

Vele groetjes en kusjes

Emmy (en Yanaika)