BOE zegt de koe!

Muraho lieve vrienden en familie! 

Na ons weekendje Kigali startten we met een nieuwe stageweek in het health center. Het is er veel rustiger dan in een ziekenhuis, maar dit geeft ons wel de tijd om bij te leren en te genieten van ieder moment. Wel ja, tenzij er een koe passeert natuurlijk... Jullie denken waarschijnlijk, waar heeft zij het in godsnaam over? Even een kleine schets: Emmy heeft ooit een nogal traumatische ervaring gehad met koeien waardoor zijn nu enorm bang is van deze loeiende beesten. En geloof me, met het aantal koeien dat hier rondwandelt, kan dat nogal grappige momentjes opleveren 😅. Als we ze tegenkomen op de weg naar of van het health center loopt Emmy onmiddellijk naar de andere kant van de straat. Wanneer ze onze uitgang blokkeren, zal ze die zeker niet nemen. Toch heb ik haar kunnen overtuigen om het schattige kalfje, dat bij de zusters in de stal staat, aan te raken. De angst droop van haar gezicht, alsook de tranen maar toch was ik fier op haar dat ze al een beetje van haar schrik heeft overwonnen. Maar goed, genoeg over koetjes en kalfjes! 

Zaterdagvoormiddag werkten we voor school en genoten we van de stralende Rwandese zon, in de namiddag gingen we met zuster Agnes naar de twee grootste meren hier in Sake, 1 woord: adembenemend. Zondag maakten we een uitstapje naar Kibungo. Daar bezochten we een andere gemeenschap van zusters die ook een ‘bejaardentehuis’ hebben. Het was mooi om zien hoe iedereen hier voor iedereen zorgt. Deze zondag volgden we de mis mee in de grote kathedraal van Kibungo. Gelukkig zijn we na al die weken wel al wat gewend aan de starende blikken want de enige witte stipjes in de kerk, waren wij. Maandag begonnen we al aan onze laatste stageweek. We konden nu al het werk zelfstandig uitvoeren, het enige struikelblok was nog steeds te taal. Hoewel we hier in Sake heel wat Ikinyarwanda hebben bijgeleerd. Ons favoriete woord: Umudugudu, wat eigenlijk gewoon ‘dorp’ betekent, maar de uitspraak is wel lachwekkend. Woensdag gingen we op missie naar een afgelegen dorp om hier alle vaccinaties toe te dienen aan de kinderen. Het was een leuke ervaring voor zowel ons als de mama’s denk ik 😉 Donderdag bevonden we ons nog een laatste keer in ons vertrouwde habitat: het verloskwartier. We konden elk nog bevallingen doen waardoor onze telling nu officieel kan afgesloten worden. We zijn zeer fier op wat we hier bereikt hebben. Vrijdag was het tijd om afscheid te nemen van al onze collega’s in het health center. Tijdens de staf meeting had iedereen lieve en lovende woorden voor ons en was het moeilijk om de traantjes tegen te houden. Ook namen we afscheid van alle kindjes die we hadden leren kennen, in het bijzonder Josianneke. Josianne is een meisje van 9 met een ziekte waarvan men nog niet weet wat het precies is. Zij is één van de zovele kinderen die geboren is in het harde en arme milieu van Rwanda. Dit afscheid kwam hard aan... Zaterdag was het alweer tijd om onze valies te pakken. In de namiddag brachten we nog een bezoekje aan onze favoriete verpleegster, zij ontving ons met open armen in haar huisje. Naar goede gewoonte gingen we zoals elke zondag opnieuw naar de mis. Aangezien het deze zondag Palmzondag was, kregen ook wij een echte palmtak in onze handen geduwd. Bij aankomst in de kerk zagen we onze stagebegeleidster, Hilde en opleidingscoördinator, Mieke staan. Het was een blij weer zien en al snel begonnen we onze gekke verhalen met hen in te wisselen. In de namiddag keerden we terug naar Kigali voor een weekje vakantie. We hebben nog tal van uitstapjes gepland zodat we ons avontuur in schoonheid kunnen afsluiten. Het is nog steeds niet te geloven dat deze drie maand zo snel voorbij zijn gegaan. 

Rwanda en alle lieve mensen hier zullen voor altijd in onze hartjes blijven bestaan. ❤️

Tot (heel) snel allemaal! 

Yanaika (en mijn koe-vrezende vriendin, Emmy)