Bye Kigali, hello Sake

Hallo iedereen,

Ons eerste weekje Sake zit er al op. Dus tijd om jullie op de hoogte te brengen van al onze nieuwe avonturen hier.

Vorige week donderdag was ons eindevaluatie gesprek met onze stagebegeleidster. De volledige dag werd dus toegewijd aan alle nodige papieren in orde brengen hiervoor. Op die manier konden we het volledige hoofdstuk Muhima afsluiten. Vrijdag startten we met het inpakken van onze valiezen. Dat was geen makkelijke klus pfieuw. Er was maar één vraag die door mijn hoofd spookte: ‘hoe zal ik alles in mijn valiezen krijgen?’. Wonder boven wonder kreeg ik alles weg, weliswaar met een klein jumpke op de valies maar toe heb ik ze toch gekregen. ’s Avonds gingen we nog eens met alle Belgische studenten en Duitse student uit eten en verkenden we het nachtleven hier in Kigali.

Zaterdag was het zover om 12u kwam de taxi ons ophalen om ons naar het busstation te brengen. Om in Sake te geraken moet je een rit van twee uur en een half maken in zo een minibusje. We betaalden zes zitplaatsen voor onze bagage en onszelf en gingen er dus van uit om een comfortabele reis te hebben. Maar dat dachten we toch wel even helemaal verkeerd. Al snel werd ons duidelijk dat het weer een wedstrijd ‘ik prop zoveel mogelijk mensen in een minibus’ zou worden. En ja hoor maar liefst 22 personen kregen ze in het busje. Na twee uur en een half als sardientjes op één gepropt te zitten waren we heel blij dat we onze bestemming bereikt hadden. We werden enorm goed ontvangen door de zusters en zij maakten ons onmiddellijk een lekkere maaltijd klaar. Nog geen twee uur later moesten we opnieuw avondeten. Aan eten hebben we hier in elk geval niet te kort. Ook de zuster gaf ons een rondleiding hier in ons verblijf. Het is hier adembenemend mooi. Prachtige natuur!

Zondag werden we gewekt om 7u ’s ochtends voor het ontbijt. Om 7u30 start hier de eerste mis, voor een volledig volle kerk. Toen we binnen kwamen, kregen we dus de blikken van honderden mensen. Twee uur lang woonden we de misviering bij in het Kinyarwanda. Daarna wouden we voor het middageten toch Sake wat verkennen en vertrokken te voet richting onze stageplaats. Na dertig minuten stap en honderden keren nageroepen te worden met ‘abazunguuuu’ bereikten we de stageplaats. Daar waren niet echt veel mensen te bespeuren dus besloten we nog even verder te wandelen met na een tijdje een volledige zwerm kinderen achter ons aangelopen. ’s Avonds gingen we al snel slapen want het zou weer vroeg dag worden.

Maandag ging om 5u40 de wekker af. Het piekte toch om weer zo vroeg te moeten opstaan. Een stevig ontbijtje aten we en vertrokken daarna te voet naar de stage. We wisten op onze eerste dag niet zo goed waar we naartoe moesten maar werden uiteindelijk toegewezen aan de prenatale consultaties. Het was heel interessant om deze prenatale consultaties bij te wonen en te helpen waar we konden. Ook op het labo konden we een kijkje nemen en mochten we helpen met onderzoeken te doen. Net voor vertrek richting zusters begon het keihard te regenen. Met paraplu en regenponcho aan vertrokken we voor onze wandeltocht in de gietende regen. Moe maar voldaan kwamen we terug aan bij de zusters.

Dinsdag stonden we op de afdeling vaccinaties. Daar worden alle kinderen gemeten en gewogen en worden de vaccinaties uitgedeeld. Na onze stagedag gingen we weer te voet naar huis. De school was op dat tijdstip ook afgelopen en kwamen we dus troepen schoolkinderen tegen die vaak al roepend ‘abazunguuu’ en al lopend naar ons toekwamen. Iedereen wil ons hier een hand geven en ons aanraken. Het blijft toch iets waar ik niet zal aan gewoon geraken.

Woensdag konden we een dagje op de materniteit werken en elk nog wat bevallingen doen. We startten ook met het uitdelen van alle babykleertjes die we meegekregen hadden van jullie vanuit België, waarvoor nogmaals hartelijk bedankt. Ze zijn hier heel tevreden met deze kleren.

Donderdagnamiddag konden we samen met de zuster die verantwoordelijk is voor de medicatie stock mee naar Kibungo om mee de medicatie aan te kopen. Het was fijn om te zien hoe hier de medicatie verdeeld wordt. Maar daarbovenop konden we onderweg genieten van opnieuw prachtige natuur. ’s Avonds zaten we hier voor een langere tijd zonder elektriciteit rond etenstijd. De zusters gaven ons een kaarsje en konden zo een romantisch diner houden bij kaarslicht.

Vrijdag trokken we onze traditionele Rwandese kledij aan die we hier hadden laten maken. De blikken die we onderweg kregen waren zeer uiteenlopend van verward tot enthousiast. We stonden vandaag op de dienst vaccinaties en vertelden aan de verpleegkundigen dat wij heel graag eens een kind op onze rug wilden dragen zoals een echte Afrikaanse vrouw. Ze waren heel enthousiast en zochten voor ons twee mama’s die dit wilden doen. Het was een super ervaring en we hadden een hele hoop supporters. Onze droom werd werkelijkheid.

Yanaika had het lumineuze idee om een weekendje Kigali te plannen dit weekend. Vrijdagavond na het werk vertrokken we. De zuster had voor ons twee plaatsen gereserveerd in zo een busje. We mochten vooraan zitten en werden deze keer niet als sardientjes op elkaar gepropt. Terwijl Yanaika al snel in slaap viel na de vermoeiende eerste werkweek, genoot ik volop van de prachtige natuur waar we door reden. Net voor de aankomst in het busstation begon het stevig te onweren. Daar aangekomen was het niet zo simpel om een taxi te vinden die ons naar de zusters kon brengen. Twee uur lang hebben we daar rond gedoold in het onweer op zoek naar een taxi. Uiteindelijk hadden we iemand gevonden die ons wou brengen. Door honger, vermoeidheid en kou raakte ik ‘lichtjes’ gefrustreerd en kreeg Yanaika een kant van mij te zien die niet zo vriendelijk was.

Gisteren genoten we van een dagje chillen aan het zwembad. Op het einde van de avond gingen we naar een vrij podium, waar zowel traditionele dans, zang en muziekinstrumenten de revu passeerden.

Vandaag moesten we dus terug komen naar Sake. Ook deze busrit was er weer eentje om nooit te vergeten. Van elleboogstoten overal, tot vrouwen die met ons haar speelden, tot gigantisch luide muziek en roepende mensen,  tot vrouwen die al overgevend uit het raam hangen, tot de chauffeur die onderweg stopt en wegloopt omdat hij heel dringend naar het toilet moest,... Kortom alles kan hier. Gelukkig kunnen we steeds blijven lachen en vinden we overal ons plezier in. Op naar een nieuwe stageweek hier in het prachtige Sake.

Vele kusjes vanuit Rwanda

Emmy (en Yanaika)

p.s.: nog een wistje datje: recht voor onze slaapkamer staan er twee koeien op stal. Voor diegene die me niet kennen, ik heb ontzettend veel schrik voor die beesten. Yanaika heeft me al een paar keer bijna in haar nek gehad omdat die koeien af en toe eens uit de stal komen.